اوج (آواز دشتی)

گیلکی (آواز دشتی)

بیدکانی (آواز دشتی)

چوپانی (آواز دشتی)

دشتستانی و حاجیانی (آواز دشتی)

غم انگیز (آواز دشتی)

دیلمان (آواز دشتی)

درآمد (آواز افشاری)

جامه دران (آواز افشاری)

حصار (آواز افشاری)

قرائی (آواز افشاری)

نحیب [نهیب] (آواز افشاری)

حزین (آواز افشاری)

رُهاب (آواز افشاری)

صدری (آواز افشاری)

مثنوی (آواز افشاری)

درآمد (دستگاه همایون)

چکاوک (دستگاه همایون)

لیلی و مجنون (دستگاه همایون)

شوشتری (دستگاه همایون)

طرز (دستگاه همایون)

نی داود (دستگاه همایون)

بیداد (دستگاه همایون)

راجع (دستگاه همایون)

راز و نیاز (دستگاه همایون)

راز و نیاز نوع دیگر (دستگاه همایون)

شوشتری نوع دیگر (دستگاه همایون)

بختیاری و مؤالف (دستگاه همایون)

 

امروزه دستگاه شور یکی از بزرگترین دستگا های موسیقی ملی ایران است چرا که علاوه برملودی های کوچکی که آنر را در موسیقی گوشه می نامییم شامل آواز های دیگری که گام آنها همان است ولی ملودی و حالتی دیگر در گوش شنوده ایجاد می کند داراست و بهمین خاطر این آواز را در قدیم ام الاواز می خواندند درجات گام شور در پرورش ملودی ها نقش بسزای دارند زیرا اگر ما درجه اول را بطور مثال گام نام برده شور (لا) را در نظر بگیریم و مرتب روی آن ایست کنیم و نت (لا) در اینجا مرتب بیشتر از سایر نتها شنیده شود ملودی  را پرده شور می خوانند یعنی ما آواز شور می خوانییم  ولی اگر درجه دوم که در اینجا نت سی کرون است از همه بیشتر بصدا در آید ملودی حالتی پیدا می کند که آن را در موسقی ابواعطا یا آواز ابوعطا می خوانند و همینطور درجه سوم را که نت (دو) می باشد بروی آن ایست کنیم و این نت از همه بیشتر به صدا در آید حالتی دارد که در موسقی به آن بیات ترک ویا بیات زند می گویند و اگر درجه چهارم را شاهد قرار دهیم آواز افشاری و درجه پنجم را آواز دشتی می نامند حال همین آواز ها هر کدام ملودی های کوچکی دارند (گوشه)که در کل دستگاه شور را تشکیل می دهند